Sa isang maliit na baryo na napapalibutan ng mga punong kahoy at matataas na talahib, tahimik na namumuhay si Lola Minda. Pitumpu’t limang taong gulang na siya ngunit matikas pa rin ang kanyang katawan at matatag ang kanyang loob. Kilala siya sa buong lugar bilang isang mapagkalinga—hindi lang sa mga tao, kundi lalo na sa mga hayop. Isa sa mga alagang pinakamamahal niya ay si Bambi, isang tuta na ilang buwan pa lamang ngunit sadyang malambing at sobrang lapit sa kanya.
Si Bambi ay isang askal—aso sa kalye—na natagpuan ni Lola sa may gilid ng kalsada isang gabi habang pauwi siya mula sa palengke. Basang-basa ito sa ulan, nanginginig sa ginaw, at tila iniwan na ng ina. Wala nang ibang nagmalasakit. Ngunit si Lola, agad itong kinuha, nilagay sa bayong, at dinala sa kanyang bahay. Simula noon, hindi na sila mapaghiwalay.
Araw-araw, sinisigurado ni Lola na may mainit na gatas si Bambi. Pinagugupitan niya ito ng munting kumot para hindi ginawin. At syempre, laging kinukuhang kargahin. Hindi dahil kailangan, kundi dahil gusto ni Bambi na nararamdaman niyang ligtas siya, at gusto rin ni Lola ang init ng pagkakaibigan nilang dalawa.
Ngunit hindi ito nagustuhan ng ibang mga alaga ni Lola. Mayroon siyang dalawang pusa, isang matandang tuta rin, at ilang manok sa likod ng bahay. Kapag nakikita nilang si Bambi lang ang laging kinikimkim at karga ni Lola, tila nagseselos din sila. Si Puti, ang paborito niyang pusa dati, ay ayaw nang pumasok sa bahay. Si Bruno, ang matandang tuta, ay nagiging tahimik at matamlay. Pero kahit anong gawin ng iba, si Bambi lang ang gustong kargahin ni Lola.
“Gusto n’ya, siya lang talaga ang kakargahin ko,” natatawang paliwanag ni Lola minsan sa kanyang kapitbahay. “Pag hindi ko kinuha, iiyak. Pag may iba akong karga, nagtatampo. Ay, para talagang batang maliit!”
Ngunit dumating ang isang problema—hindi pa tapos ang pinapagawang bahay nina Lola. Sa kasalukuyan, isa lang ang silid na may bubong at pader. Wala pang pinto at ang bintana ay tinakpan lang ng sako. Dahil dito, pinili ni Lola na maglagay muna ng temporary cage sa loob ng silid para kay Bambi. Hindi ito hawla na parang kulungan, kundi parang maliit na espasyong may lambat sa paligid at sapin sa sahig.
“Temporary cage lang muna, anak,” paliwanag ni Lola kay Bambi habang nilalagay ito sa loob. “Pag natapos na ang bahay, may sarili kang kwarto, promise ni Lola ‘yan.”
Pero hindi natuwa si Bambi. Kahit sandali lang siyang maiwan sa cage, agad itong umuungol at umiiyak. Kapag dumadaan si Lola, bigla itong tatayo at sisiksik sa lambat, para lang makuha ang atensyon niya. Kung kargahin na siya ulit, tatahimik, didikit sa dibdib, at matutulog.
Halos isang linggo nang ganito ang routine ni Lola—gising ng maaga, linis ng bahay, alaga ng mga hayop, luto ng pagkain, tapos karga si Bambi habang naglalakad sa paligid. Kahit masakit na ang likod, di niya magawang pabayaan ang tuta. “Para akong may bagong apo!” biro niya sa kanyang mga kaibigan sa kanto.
Minsan, napilitang iwan ni Lola si Bambi sa temporary cage habang pumunta siya sa barangay health center para sa check-up. Tumagal siya ng dalawang oras. Pagbalik niya, halos mabiyak ang dibdib niya nang marinig ang iyak ng alaga. Tila ba iniwan sa gitna ng dilim, walang kasamang kahit sino.
“Bambi! Nandito na si Lola!” sigaw niya habang binubuksan ang gate. Tumigil ang iyak. Nang makita siya ni Bambi, bigla itong lumundag at halos gumulong sa sobrang tuwa. Kinuha agad ni Lola at kinalong. Walang ibang gusto si Bambi kundi siya lang talaga ang kakargahin.
Dito napaisip si Lola. Alam niyang hindi pwedeng habang-buhay ay ganito. Kailangang matuto si Bambi makisalamuha rin sa ibang hayop, matutong magtiwala na kahit hindi siya laging karga, hindi ibig sabihin ay wala nang pagmamahal. Ngunit sa ngayon, habang hindi pa tapos ang bahay, habang hindi pa maayos ang paligid, payag na siyang siya lang muna ang sandalan ng maliit na tuta.
Lumipas ang mga araw, unti-unti niyang sinasanay si Bambi na hindi laging kinakarga. Nilalagay niya ito sa temporary cage habang nasa tabi niya pa rin siya. Kahit hindi hawak, basta nakikita ni Bambi si Lola, hindi na siya masyadong umiiyak. Tila ba natututunan na niyang hindi kailangan ng pisikal na karga para maramdaman ang pagmamahal.
At isang araw, habang nasa labas si Lola at nagwawalis, nakita niya si Bambi na nakahiga sa tabi ni Bruno, ang matandang tuta. Hindi na siya nasa cage. Hindi na siya karga. Pero mukhang masaya siya. Mukhang kampante. At si Lola? Naluha ng bahagya.
“Ah, lumalaki ka na, apo,” bulong niya.
Maya’t maya, bumalik si Bambi sa loob ng bahay at sumilip sa kanya. Lumapit si Lola at yumuko. Hindi na kumakawag si Bambi para buhatin. Tiningnan lang siya at tila nagsabi, “OK lang po ako dito.”
“Pero minsan, gusto mo pa rin bang kargahin?” tanong ni Lola.
Sumagot si Bambi sa kanyang paraan—tumakbo papunta kay Lola at kiniskis ang ulo sa tuhod niya.
“O siya,” sabi ni Lola habang binuhat si Bambi. “Kahit gaano ka pa kalaki, kahit matanda ka na, basta gusto mong magpakarga, si Lola nandito lang.”
Hindi na kailangan ng maraming salita. Sa pagitan ng isang matanda at isang tuta, sapat na ang pagmamahalan. Kahit temporary cage lang muna, kahit hindi pa tapos ang bahay, buo na ang tahanan basta’t may yakap, may kalinga, at may tapat na puso.
